قاسم میرزایینیکو*
کشور ما در یک موقعیت استراتژیکی قرار دارد و هیچ دورهای از تاریخ نبوده است که تهدیدی داخلی و خارجی در کمین آن نباشد. شرایط امروز هم فارغ از این قاعده تاریخی نیست و ما با یک موقعیت ویژه مواجه هستیم؛ از یک سو فشارهای خارجی و تحریم ها عرصه را به کشور تنگ کرده است و از سوی دیگر مشکلات داخلی از کمبود منابع آبی گرفته تا مشکلات اقتصادی همه مردم را با یک سردرگمی نسبت به آینده خود و فرزندانشان روبهرو کرده است.
در این شرایط است که به طور طبیعی میزان اعتراضات و نارضایتیها بیشتر میشود و به طور طبیعی اگر مسئولان همچنان بخواهند سکوت پیشه کنند و بهجای شفافسازی، مشکلات را کتمان کنند این موج بیشتر و بحرانیتر خواهد شد. وقتی پای مشکلات کشور به میان میآید نمیتوان همه تقصیرها را به گردن یک نهاد انداخت. شاید دمدستترین نهاد برای انتقاد، دولت باشد اما سوال اینجاست ریشه مشکلات این دولت در کجا قرار دارد؟ نقش نهادهای دیگر در به وجود آمدن موقعیت امروز چیست؟ نمیتوانیم بگوییم فقط دولت مقصر است و باید همه مسئولیتهای امروز را به عهده بگیرد در حالی که می دانیم فعالیتهای اقتصادی نهادهای دیگر در چه حدی است یا اقدامات موازی چقدر میتواند در عقب انداختن اقدامات مثبت موثر باشد. این شواهد و قراین اصلا به معنای تبرئه تمام و کمال دولت فعلی نیست چراکه او نیز باید اصلاح روند خود را جدی بگیرد اما دیگران هم باید در این مسیر همگام شوند.
این روزها صحبت از وحدت ملی و گفتوگوی ملی میشود اما چقدر شرایط را برای این همدلی و وحدت فراهم کردیم؟ از یکسو میگوییم باید وحدت ملی داشته باشیم از سوی دیگر یک دختر ۱۷ ساله را که هنوز به سن قانونی هم نرسیده است به دلایلی که امروز اصلا افکار عمومی آن را نمیپذیرد بازداشت میکنیم و از او اعتراف تلویزیونی میگیریم؛ یا هر روز محدودیتی برای افراد سرشناس سیاسی مانند سیدمحمد خاتمی یا مولانا عبدالحمید قرار میدهیم. آیا این رفتارها در جهت وحدت ملی است؟ اگر معتقدیم باید وحدت ایجاد کنیم هنوز باید حصر ادامه یابد؟ ما امروز نیاز به یک اصلاح فراگیر یا حتی رفورم داریم؛ اگر این اصلاحات صورت نگیرد قطعا چه از نظر آسیبهای اجتماعی و چه از نظر مشکلات اقتصادی با یک بحران جدیتر مواجه خواهیم شد. پس به حساب خودمان برسیم پیش از آنکه به حسابمان برسند.
*نماینده مردم دماوند و فیروزکوه
29216
نظر شما